Waarom haal je al die (potentiële) moeilijkheden op de hals?
Bloed sneller stromen
Zelf had ik op de middelbare school al een voorzichtig gevoel dat ik naast eigen kinderen ook graag voor andere kinderen iets wilde betekenen. Hoe, dat was niet concreet. Van pleegkinderen had ik nog niet gehoord. Dat veranderde toen zowel mijn man als ik collega’s ontmoetten die pleegkinderen opvingen. Bij het horen van dergelijke verhalen ging mijn bloed sneller stromen, al begreep ik ook dat het niet altijd makkelijk was. Maar waarom zou je altijd voor de makkelijke weg kiezen?
Spannend
In 2009 waagden we uiteindelijk de toch best grote stap en meldden we ons aan als pleegouder. We werden ‘goedgekeurd’ maar niet direct bemiddelbaar geacht, omdat ons gezin eerst compleet moest zijn. Na een zoon was met de geboorte van onze dochter onze (eigen) kinderwens vervuld. Toen onze dochter 1 jaar werd, hadden we de ruimte en tijd om een pleegkind op te nemen en meldden we ons opnieuw aan. We hadden als enige harde eis dat onze zoon de oudste in het gezin zou blijven. Dat is gelukt. Al snel kregen we een belletje of we plaats hadden voor een jongetje van 7 maanden. We waren enthousiast, maar het was ook spannend. Normaal ben je 9 maanden zwanger, wij hadden een maand om aan het idee te wennen dat er nog een klein kindje bij zou komen.
Klik
Meteen bij de eerste ontmoeting met Thijs voelden we een klik. Vooral met mijn man had hij direct echt contact. Mooi om te zien! Met mij ging het ook goed, maar minder vanzelfsprekend. Later bleek dat Thijs met zijn eigen moeder een wat moeizamere band had opgebouwd dan met zijn vader. Vanwege acute psychische problemen van zijn moeder was Thijs eerst opgenomen in een crisisgezin. Toen bleek dat het langer dan een paar weken zou duren voordat zijn moeder hersteld zou zijn, werd gezocht naar een pleeggezin waar hij langer kon blijven. Het crisisgezin had aangegeven dat Thijs in een familie met kinderen opgenomen moest worden omdat het een heel sociaal jongetje is. En dat klopt! Vanaf het begin ging het goed met hem in ons gezin. Ook onze kinderen waren meteen dol op hem.
Punt van aandacht
Inmiddels zijn we ruim tweeënhalf jaar verder. Thijs is net 3 jaar, hij woont nog steeds bij ons en dat zal zo blijven. Daar zijn we heel blij mee want het gaat nog steeds heel goed en natuurlijk. In ons geval liggen de moeilijkheden in de weerbarstige contacten met zijn ouders. Dat verloopt dikwijls stroef en blijft een punt van aandacht.
We hebben superveel geluk gehad met de plaatsing van zo’n lief, vrolijk, aanhankelijk en, zoals het er nu naar uitziet, weinig beschadigd jongetje. De tijd zal uitwijzen hoe het hem vergaat, maar tot dusver gaat het beter dan we ooit konden vermoeden. Zo kan het dus ook gaan!