Pleegzorg bij de familie Galema
Bij de familie Galema schuiven eigen kinderen en pleegkinderen aan “Soms plannen we bewust even tijd met het eigen gezin”
Marieke en Dirk Galema wonen samen met Marieke’s zoon Stefan. Broer Robert is het huis al uit en woont in Leiden. We spreken de vier via videobellen; Marieke, Dirk en Stefan samen met de pleegkinderen boven op bed, Robert vanuit zijn eigen woonruimte. Zelfs digitaal is de warmte in dit gezin te voelen. Het feit dat Marieke en Dirk pleegkinderen in huis hebben – ook al toen beide jongens nog thuis woonden – heeft de band tussen de gezinsleden alleen maar sterker gemaakt. “Hoewel het vooral heel mooi is, is het soms ook pittig. Alle respect dus voor Marieke en Dirk!”
Het is alweer dertien jaar geleden dat het gezin Galema begon met pleegzorg. “De aanleiding kwam uit onze nabije omgeving,” vertelt Marieke. “We werden gevraagd om binnen de familie een kind op te vangen. We zagen ervan af maar het zette ons wel aan het denken. Over dat er vast meer kinderen waren die een plekje zochten. Over dat we het zo goed hadden, en waarom dat niet delen met een kind dat het minder getroffen heeft.” Dirk vult aan: “We hadden destijds ook letterlijk de ruimte: mijn eigen kinderen waren grotendeels de deur uit, Marieke’s oudste ook. Samen hadden we geen kinderen.” Van het een kwam het ander en het duurde niet lang voordat er een meisje van vier bij Marieke en Dirk geplaatst werd. Na verloop van tijd kon zij terug naar haar moeder. Marieke: “Daarna kwamen onze huidige pleegkinderen van twaalf en dertien jaar in beeld.”
Robert en Stefan, hoe zijn jullie betrokken bij de keuze voor pleegzorg?
Stefan: “Mama en Dirk vroegen of we ervoor open stonden. Ik was nog best jong, vond het wel prima. Het was toen nog vrij abstract. Pas toen het zover was, werd het concreet.”
Robert: “Het voelde voor mij niet als een enorme inbreuk op ons gezin. We waren toch al niet het meest conventionele gezin; we waren best vaak verhuisd, mama ging samenwonen met Dirk. We hebben een fijne kindertijd gehad maar het was soms ook wat chaotisch. Ook zonder pleegkinderen. Ik vond het dus bij ons gezin passen dat we dit gingen doen. We hadden een goed leven, dit konden we erbij hebben. Ik vond het vooral een heel mooie keuze. We konden echt een verschil maken voor deze kinderen en ze uit een onrustige en onveilige thuissituatie halen.”
En hoe was het voor jullie toen het eenmaal zover was?
Robert: “We hebben echt iets met ze opgebouwd. Een van de twee is een paar keer bij mij in Leiden geweest. En toen ik nog thuis woonde, zag ik ons ook echt al gezin. Maar er waren – en zijn – ook uitdagingen. Een pleegkind zorgde al vrij snel na de plaatsing voor uitdagingen. Dat is ook nu nog het geval. Dat is heftig voor ons allemaal. Vooral toen ik het huis uit was, merkte ik welke wissel het trok op Marieke, Dirk en Stefan. Met wat afstand zag ik nog beter hoe het er thuis aan toe ging. Ik vond het wel eens lastig dat er geen rust was om even bij te praten als ik een weekend thuis was. Maar ik vond het vooral pittig voor mama en Dirk.”
Stefan: “Ik heb er thuis meer van meegekregen. En ik vind het net als Robert lastig om te zien wat dat met mama doet. Toch ben ik nooit uit het oog verloren hoe belangrijk het is dat we deze kinderen een veilige plek kunnen bieden. En je leert ermee omgaan. Inmiddels ben ik degene die ons pleegkind bijvoorbeeld met een grapje weer op de goede weg krijgt.”
Hoe hebben jullie ruimte gegeven aan jullie eigen kinderen?
Marieke: “We hebben altijd gezegd dat als pleegzorg te veel impact zou hebben op onze eigen kinderen, we ermee zouden stoppen. Gaandeweg merk ik dat we de grenzen iets hebben verlegd. Het voelt soms als een dilemma. Toen de jongens kleiner waren, hebben we altijd veel tijd besteed aan uitleggen waar bepaald gedrag vandaan komt. Om begrip te kweken. Ook regelden we eens in de paar maanden dat de pleegkinderen er even niet waren zodat we even met zijn vieren konden zijn. En laatst zijn we met zijn viertjes in Parijs geweest.” Daar wil Robert graag op inhaken: “Ik heb nooit ervaren dat mama geen tijd voor ons had, ze heeft het altijd heel goed gedaan!”
Waar moeten aankomende pleegouders die ook eigen kinderen hebben op letten?
Dirk: “Als pleegouder ga je voor het kind van een iemand anders zorgen. Vaak een kind met een rugzakje. Je moet realistisch zijn en bedenken dat een pleegkind altijd op een bepaalde manier impact gaat hebben op je gezin. Dat kun je niet van tevoren weten of met een training leren.”
Marieke: “Pleegzorg is prachtig én betekent: kiezen voor het onbekende.”
Robert en Stefan, zijn jullie trots op Marieke en Dirk en op jullie gezin?
Stefan: “Ik heb alleen nog maar meer respect voor ze gekregen. We hebben elkaar ook echt beter leren kennen en zijn hechter geworden.”
Robert: “Het pleegouderschap haalt de mooiste eigenschap in hun beiden naar boven. Ze hebben altijd plek in hun hart en huis voor andere mensen, staan altijd klaar voor anderen.”