Tischa en haar partner Koen zijn sinds 3 jaar pleegouders. Ze doen crisisopvang, weekendpleegzorg en ze hebben een pleegdochter die na haar 18e bij het gezin is gebleven. Samen met zoontje Dim van 5 genieten ze van hun steeds weer bijzondere gezinswisselingen.
Het krijgen van kinderen ging inderdaad niet makkelijk. Niet makkelijk werd na een tijd moeilijk. Behandelingen, miskraam, uithuilen en opnieuw beginnen. En ja, ineens, toen we er al niet meer op durfden te hopen, was het zover. Een klein mannetje in mijn buik. Dim was een feit en gelukkig ging het dit keer goed. Een cadeautje. Zo blij en de hoop op dat grotere gezellige gezin en die volle tafels met kerst kwam weer boven.
Zou het dan toch nog? Nee. Na nog een miskraam vonden we het mooi geweest. Tel je zegeningen en geniet van wat er wel is. Al is het niet altijd makkelijk, want nog steeds voel ik zo nu en dan pijn als ik mijn mannetje alleen zie spelen en ik hem hoor vragen waarom hij geen zusje of broertje heeft. Ik had het zo anders gehoopt.
Een andere invulling
Daarom kozen we een aantal jaren terug voor het pleegouderschap. Dat is nu ons bijzondere en gezellige gezin geworden. Met zo nu en dan een crisiskind(je), onze inmiddels grote, uit huis wonende pleegdochter die in de weekenden binnenvalt en ons weekendpleegkindje. Onze wens om meerdere kinderen in ons gezin te mogen zien opgroeien, heeft op deze manier een bijzondere en waardevolle invulling gekregen. Een andere wens van mij ook, die ik al heb vanaf dat ik jong was: kinderen helpen die het echt nodig hebben, want daar zijn er helaas zoveel van.
Mooi
En Dim? Die vindt het allemaal heel gezellig en speelt en kibbelt erop los. We genieten er ook van wanneer we tussendoor weer even lekker met z’n drieën zijn. Ook mooi en heel fijn. Wij zijn er blij mee met hoe het nu gaat. Anders bedacht, maar zo mooi geworden! En wie weet wat voor moois het nog gaat brengen in de toekomst.