Tijgertje Ties
Toen ik klein was hielpen mijn ouders mij zo af en toe gebeurtenissen van de dag te verwerken door een verhaaltje te vertellen dat over mij ging, maar dan in de vorm van een dier. Het hielp me om te luisteren naar hoe een klein konijnenmeisje precies dezelfde dingen meemaakte als die ik op dat moment beleefde, dezelfde dingen spannend vond en om dezelfde dingen moest lachen.
Op het moment dat Roef (toen 8) bij ons kwam wonen en hij na zijn eerste week al ontzettend veel zware momenten had gehad, zaten we tijdens het avondritueel met onze handen in het haar. Om hem rustig in slaap te krijgen werd Tijgertje Ties in het leven geroepen. Dit werd een daverend succes!
Vanaf dat moment heeft hij geen moment meer anders gewild dan gepersonaliseerde verhaaltjes. Dat is nogal een opdracht en in het kader van zelfzorg doen we daar nu een stapje in terug.
Soms, na een lange dag is het voor ons wel eens fijn om gewoon een paar bladzijden uit een boek te kunnen voorlezen. Maar we hebben beloofd dat hij met regelmaat Tijgertje Ties verhaaltjes zal horen.
Het belangrijkste Tijgertje Ties verhaal is er één die we voor hem schreven op het moment dat we hem na de zogenoemde ‘breakdown’ moesten achterlaten op een leefgroep, toen we nog niet wisten wat en hoe het vervolg zou zijn. Een bevriende pleegouder had mij net verteld dat er een bijna letterlijke manier van verbinden was door een onzichtbaar draadje tussen onze harten te spannen, dat hebben we gedaan en vervolgens ook in het verhaal verwerkt.
Dit verhaal heeft Roef uitgeprint en bewaart hij op zijn kamer, soms leest hij het zelf terug, soms vraagt hij of wij nog eens een stukje willen voorlezen. Tijgertje Ties en alle avonturen die hij heeft mee gemaakt vormen een basis in het verbinden met Roef. Deze verhaaltjes zijn heel erg belangrijk geworden voor ons als gezin. Ons belangrijkste verhaaltje gaat ongeveer zo:
Tijgertje Ties en het onzichtbare draadje
Tijgertje Ties is een lief en stoer tijgertje, hij woont samen met twee leeuwinnenmoeders in de savanne. Vlak bij de oase, een eindje verderop, daar wonen zijn tijgerpapa en tijgermama.
Net zoals ieder ander op de savanne had Tijgertje Ties zijn ‘eigen rugtas’. In deze tas stop je alle gedachtes en zorgen die in je hoofd verstopt zitten. Tijgertje Ties had een hoop zorgen, hij schreef ze allemaal op steentjes en stopte deze in zijn tas. Dat hielp, want dan voelde het alsof de zorgen even uit zijn hoofd waren. Maar er ontstond een probleem. Na een tijdje was de rugtas van Tijgertje Ties zo vol geworden dat hij steeds zwaarder werd en het werd steeds lastiger om de tas te dragen.
Als er een steentje in de tas zat waar Tijgertje Ties zich geen zorgen meer over maakte dan kon hij het steentje weggooien, ondanks dat bleef zijn tas reuzevol. Er zaten heel veel steentjes in de tas; gedachten die nog steeds door zijn hoofd dwarrelden en veel dingen waar hij zich zorgen over maakte.
Op een dag gebeurde er iets vervelends waardoor Tijgertje Ties zich ontzettend verdrietig voelde en zijn rugtas werd ineens zo vreselijk zwaar. Het voelde alsof hij zijn tas niet meer kon tillen.
Alle steentjes knapten plotseling uit de tas en ze vlogen door de kamer, Tijgertje Ties viel met rugtas en al om. De steentjes bleven uit zijn tas rollen en Tijgertje Ties was zo moe dat het even niet lukte om weer op te staan.
Zijn leeuwinnenmoeder tilde hem op, hij liet zich dragen en huilde al zijn tranen er uit.
De jaguar* vertelde aan Tijgertje Ties en zijn leeuwinnenmoeders dat het even niet zo verstandig was om mee terug te gaan naar de savanne omdat zijn rugtas zo kapot was en zij zelfs met zijn vieren niet alle steentjes konden dragen. Het waren er te veel en ze waren te zwaar. Zij besloot dat Tijgertje Ties een tijdje naar een club mocht waar allemaal andere jonge tijgers, leeuwen, aapjes en girafjes waren en al die andere jonge dieren hadden ook hun eigen rugtas en een eigen verhaal. Daar waren ook allemaal grote dieren die met zijn allen konden helpen om de steentjes te tillen en misschien zelfs om de rugtas weer een beetje te repareren. Ze vertelden aan Tijgertje Ties dat daar tijd en geduld voor nodig was maar dat ze hun allerbeste best gingen doen.
’s Avonds brachten de leeuwinnenmoeders zo snel mogelijk al zijn knuffels en belangrijke spulletjes naar Tijgertje Ties maar de avond viel en de leeuwinnenmoeders moesten terug naar de savanne. Tijgertje Ties bleef op de club en hij was heel erg verdrietig. Hij klom in de grote armen van de leeuwinnenmoeders en zij hielden hem vast en knuffelden hem. Zij waren ook best verdrietig. Ze zeiden: “He lief Tijgertje, we willen zo graag helpen om te zorgen dat je heel veel steentjes uit je rugtas een beetje kwijtraakt en dat we samen met jou, je rugtas weer een beetje repareren. We zien nu dat jij een Tijgertje bent die zich eigenlijk niet zo gelukkig voelt, we willen graag helpen om te zorgen dat jij weer een gelukkig Tijgertje wordt.
En toen.. deden ze iets heel speciaals..
Samen vertelden de leeuwinnenmoeders over het draadje dat tussen hun hart gesponnen was.
Ze lieten het zien; ze gingen om de hoek staan en zeiden; “Voel je het draadje? Voel je dat het warm is in je hart? Daar zitten al onze draadjes aan elkaar, en als we weglopen dan wordt het touwtje gewoon steeds langer en zo voelen we dat we altijd aan elkaar verbonden zijn. Ook als wij terug op de savanne zijn en jij hier op de club. Dat draadje is er altijd.”
Tijgertje Ties vroeg of het draadje kapot kan want hij was bang dat hij het kapot zou knippen als hij eens heel boos zou zijn. Maar de leeuwinnenmoeders zeiden: “Een draadje dat gemaakt is van liefde, dat is zo sterk dat je het niet kapot kunt knippen. Wij zijn altijd verbonden met jou en jij met ons.” En ondanks al zijn tranen, viel Tijgertje Ties die avond met al zijn knuffelvriendjes in slaap, terwijl hij voelde dat de touwtjes van de leeuwinnenmoeders zachtjes en warm om zijn hart gewikkeld zaten.
Madelief
*Jaguar = gezinsvoogd
De personen in deze tekst zijn vanwege privacyredenen onherkenbaar beschreven