Van breakdown naar breakthrough*
Na een wentraject van een maand werd onze auto volgeladen met de spulletjes van een achtjarig jongetje in de volle overtuiging dat hij bij ons zou kunnen opgroeien. Hij was blij en vond het geweldig dat er drie (een beetje gekke) katten thuis op hem stonden te wachten. Maar of hij dezelfde overtuiging deelde, dat hij bij ons zou kunnen blijven? Nee, hoe graag hij ook wilde. Ervaring had hem al zo vaak anders geleerd.De spreekwoordelijke ‘rugzak’ die dit jongetje bij zich droeg was veel te zwaar. Na drie maanden al waren we op. We trokken aan de bel en alle betrokkenen zetten alle zeilen bij, de steun en het harde werken van pleegzorgwerker en gezinsvoogd maakten veel verschil, we voelden ons gehoord. Toch viel een breakdown niet meer te voorkomen.
Er ontstond een situatie in het leven van dit jongetje die wij samen niet konden bolwerken. Er was totale uitputting, bij hem en ons. Zelf konden wij de knoop niet doorhakken omdat er naast alle heftigheid bij ons ook een vechtlust, respect en liefde voor dit jongetje waren aangeboord. De gezinsvoogd heeft een hele belangrijke en verdrietige beslissing voor ons uit handen genomen en de breakdown doorgezet, uit zorg voor ons alle drie.
Toch schreeuwde alles in ons dat we niet helemaal mochten opgeven. We wisten niet hoe maar wel dat we alles op alles zouden zetten om te zorgen dat dit jongetje het plekje dat hij in ons leven en ons hart veroverd had zou behouden en dat hij dat ook zou weten. Hij ging naar een leefgroep en dat deed pijn. Hij kende deze plek, dit was de plek waar hij een tijd lang op zijn nieuwe en laatste pleeggezin had gewacht, de plek waar hij wachtte op ons, en wij brachten hem terug. Zo moet dat voor hem gevoeld hebben, hoe we het gevoel van afwijzing ook probeerden te ontkrachten, die pijn ging door merg en been.
In de weken die volgden bleef hij ons wel toelaten en om ons vragen en onze vechtlust kreeg adem, ruimte om te groeien. Het vlammetje hoop laaide op. Er ontstond verwarring en verbazing bij de hulpverleners toen wij om de dag bij hem langskwamen, nog meer toen wij aangaven natuurlijk met hem mee te gaan naar therapie, dokter, tandarts, kinderfeestje of een gesprek met school.
Een breakdown is toch een breakdown? Maar dat hoeft dus helemaal niet. Wilden wij nog steeds perspectief bieden? Volmondig: ja! En tegelijkertijd: het lukt nu niet, we kunnen het niet alleen, dit is een traject dat misschien veel tijd zal kosten maar wij hebben geduld en zijn keihard aan het werk om te leren wat dit mannetje nodig heeft.
Nu, maanden later, oefenen we regelmatig met dagen thuis; katjes knuffelen, iets leuks doen en nachtjes slapen en lijkt hij voorzichtig te gaan vertrouwen dat we écht altijd terugkomen.
Zijn breakdown werd onze breakthrough, een basis om deel uit te kunnen gaan maken van een gezin, ondanks dat hij nu ergens anders woont.
Madelief
De personen in deze tekst zijn vanwege privacyredenen onherkenbaar beschreven
* Mogelijk ook gelezen op de site van Pleegzorg Nederland