Supergewone mensen
Dit voorjaar deden wij de cursus voor aspirant pleegouders bij Youke. En deze zomer al zijn wij de pleegouders geworden van Sam. Een baby van een paar weken oud.
Op maandag werden we gebeld of we hem wilden opvangen. Er was weinig over hem bekend, behalve dat deze crisisplaatsing waarschijnlijk langdurig zou worden. Binnen een half uur namen we de beslissing: ja, hij is welkom!
De volgende dag kwam hij al. Precies 24 uur hadden wij de tijd en we waren op helemaal niets voorbereid. Geen flesjes, geen bedje, geen kleertjes, maar wel allebei een volle agenda. Na het telefoontje zijn we alles in huis gaan halen wat we nodig dachten te hebben. Allebei hebben we een eigen bedrijf en dankzij de steun van het personeel konden we het werk de eerste weken uit onze handen laten vallen.
De eerste periode was enorm hectisch. Een baby waar we 24 uur per dag voor moesten zorgen. Het “geven” was begonnen! Want daarom wilden wij pleegzorg doen. Het gevoel iets te willen geven.
Het is nu een paar maanden en alweer 2 rechtszaken later. Ja, gebroken nachten, ja doorkomende tandjes, ja veel overleg met pleegzorg en de gezinsvoogd, ja vragen en onzekerheid rondom rechtszaken en ja nauwelijks tijd meer voor jezelf. Maar toch hebben we meer het gevoel iets te hebben gekregen dan gegeven. Wat is het geweldig dat dit lieve, grappige, sterke, vrolijke jongetje bij ons opgroeit.
Als we nu terugdenken aan de 30 minuten bedenktijd die we nodig hadden toen Youke ons belde, vinden we dat maar lang. Met de kennis van nu zouden we geen seconde twijfelen over pleegzorg en al helemaal niet over Sam. Maar: we zijn ons er zeer van bewust dat we ons leven zo op z’n kop hebben kunnen zetten, omdat we in ons werkende leven veel zelf kunnen bepalen. Zeker voor aspirant pleegouders die net als wij (nog) geen andere kinderen hebben zouden we willen meegeven dat de eerste tijd ontzettend heftig is. Het kind en niet je werk of sociale contacten bepaalt je agenda.
Hoe kort het ook was, de eerste periode van het leven van Sam waren wij er niet bij. We weten niet precies hoe die periode voor hem is geweest. Daarom wilden wij de eerste maanden vooral rust voor hem en zorgden wij dat er altijd 1 van ons bij hem was. Omdat het zo goed met hem gaat, gaat hij sinds kort 2 dagen per week naar de crèche. Het normale leven komt weer een beetje terug en het is net alsof hij er altijd al was.
Bas & Fenna