“Culturele verschillen zorgen voor mooie situaties”
Aliye Koc-Bagci en Mustafa Koc wonen in Hilversum met hun biologische dochter van 23. Hun zoon is net het huis uit. Sinds een jaar of vijf zijn Aliye en Mustafa crisis-pleegouders voor kinderen die per direct een tijdelijke woonplek nodig hebben. Het balletje ging rollen toen Aliye een oproep in de krant las: ‘Moslim pleegouders gezocht’. “Je kunt mekkeren over dat er geen geschikte opvang is voor kinderen in nood, maar dan moet je er ook wat aan doen,” vond ze. Het gezin voegde de daad bij het woord. Ze maken sindsdien ruimte in huis en hart om kinderen die met spoed een veilige plek nodig hebben, tijdelijk op te vangen.
“In het krantenartikel riep Youké destijds specifiek moslimgezinnen op om pleegzorg te overwegen en dat was voor mij de trigger om te reageren,” zegt Aliye. “Maar als ik nu terugkijk, herinner ik me maar één pleegkind met een islamitische achtergrond. Alle anderen hadden een andere of geen geloofsovertuiging. De verschillen leveren vaak leuke situaties op. Het brengt gesprekken op gang en breekt het ijs. We leggen bijvoorbeeld uit dat wij bidden en het kind deelt zijn of haar eigen gebruiken. Een kind brengt zijn of haar bijbel mee of gaat bij wijze van spelletje meedoen met het bidden. We hadden een keer een kindje in huis dat ’s avonds in bed bang was. ‘Wil je bij mij op de kamer bidden?’ vroeg het kind. Dat deed ik en het kind viel heel rustig in slaap.”
Met z’n allen
Voor Aliye en Mustafa maakt het dus niet uit welke achtergrond een kind heeft waar ze voor gebeld worden: “Een kind in nood heeft hulp nodig, punt uit.” Het laat zien hoe toegewijd dit gezin is in hun rol als pleeggezin. “We doen dit met z’n allen: toen we vijf jaar geleden begonnen, deden we het samen met onze zoon en dochter en intussen – nu onze zoon het huis uit is – met onze dochter. De kinderen stonden meteen achter het idee om dit te gaan doen. Iedereen heeft zijn eigen rol. Onze zoon kan heel goed met kinderen communiceren. Mijn dochter is het zorgzame type die graag samen dingen onderneemt. Mijn man is de zachte vader waar kinderen kunnen uithuilen of een knuffel kunnen halen. En zelf ben ik van de regels en de structuur.”
Geen overhaaste beslissingen
Deze taakverdeling ontstond tijdens de eerste crisisopvang voor het gezin Koc. “Die eerste keer was ontzettend spannend. Het was een heel heftige situatie, waarbij een kind van zes jaar uit huis was gehaald door de politie. Het had dag en nacht onze begeleiding nodig. We moesten samen alle zeilen bij zetten.” Na dit kindje volgden er nog meerdere plaatsingen. In principe is crisisopvang voor maximaal drie maanden, maar soms duurt het langer voordat er een permanente plek is gevonden. “Het is belangrijk dat een kind tot rust kan komen. Als het langer duurt voordat er een goede plek voor langere tijd gevonden is, doen we daar niet moeilijk over. Ik heb liever dat er goed onderzocht wordt waar het kind terecht kan voor een langere periode dan dat er overhaaste beslissingen gemaakt worden die ten koste gaan van het kind.”
Contact met Youké
Als pleegouders hebben Aliye en Mustafa te maken met verschillende partijen. De biologische ouders, de gemeente, docenten op school en jeugdzorgwerkers. “Bij Youké kunnen we altijd terecht met vragen of om even te overleggen. Direct na een plaatsing hebben we vaak veel telefonisch contact: even bellen om te bespreken hoe de eerste nacht is gegaan, of er bijzonderheden zijn, en wat er eventueel nog nodig is. Daarna wordt het contact minder intensief maar als er iets is, kunnen we altijd aankloppen.”
Autorijden is een feestje
Pleegouderschap betekent dat je een veilige plek biedt voor kinderen die dat thuis niet hebben. We laten deze kinderen voelen dat ze er mogen zijn, dat ze welkom zijn. Dat ze zichzelf én kind mogen zijn. We zien regelmatig kinderen die met ons voor de eerste keer uit eten gaan of voor wie autorijden nog iets bijzonders is. Basale dingen zijn voor hen al een feestje.”
Koekje vragen
Onlangs ving het gezin een jongen op die zonder ouders gevlucht was uit Syrië. “Wat je op tv ziet, kwam ineens heel dichtbij. Het kan toch niet waar zijn dat dit bestaat! Maar helaas komt het maar al te vaak voor. We hebben dit kind de veiligheid geboden die het nodig had.” Dankzij de kinderen die Aliye en haar man hebben opgevangen, is het echtpaar intussen heel ervaren. “We weten inmiddels dat alle kinderen tijd nodig hebben om uit hun schulp te kruipen. Veel van hen eten, drinken of praten in het begin niet. Bij onze eerste pleegkinderen maakten we ons daar druk over, nu weten we dat het goed komt. Als je het loslaat en probeert te ontspannen, komt vanzelf het moment dat een kind zelf om een koekje vraagt. Dat is een goed teken; het kind begint zich thuis te voelen.”
“Onze omgeving reageert altijd heel positief op wat we doen,” vertelt Aliye. “Ze vinden het knap van ons, hebben er respect voor. Toch doen maar weinig mensen dit. Dat begrijp ik ook wel: het is een hele stap om een kind die je niet kent in je leven toe te laten en deel uit te laten maken van je gezin. Het is zwaar en heftig. Maar het is ook heel duidelijk welk verschil je maakt. Pleegouder zijn verrijkt je leven. Ik hoop dat ‘onze’ pleegkinderen later aan ons terugdenken als de veilige plek in een turbulente periode. Daar doen we het voor.”